Wat mijn leven heeft bepaald? Ik denk toch het meeste mijn geloof. Van jongs af aan heb ik een sterk geloof en een sterke drang tot evangeliseren gehad. Op mijn 13de was ik al juf van de zondagsschool. Helemaal vreemd was dat niet, hoor. Mijn vader was in de leer voor dominee toen hij verliefd werd op mijn moeder. En wat bijzonder is: ze zijn in de Hervormde Kerk getrouwd maar hebben de kinderen op een katholieke school gedaan.
We woonden in Paramaribo, in een huis op neuten, stenen. Vier jongens, vier meisjes. Mijn vader werd in plaats van dominee bataljonschoenmaker voor het Bureau Openbare Gezondheidszorg. Hij heeft 38 jaar in de binnenlanden gewerkt voor de anti-malariacampagne. In zijn vrije tijd zat hij meestal langs de rivier om een kwikwi aan de haak te slaan. Die aten we op, zeker! We hadden het niet breed. Pas later heb ik goed begrepen hoe zwaar het was, ook voor mijn moeder.
Op mijn 16de ben ik getrouwd, met Stan, op mijn 17de kreeg ik mijn eerste kind. Wat ik het leukst aan Stan vond, was dat hij zo goed kon praten. Hij was van de Nationale Partij Suriname, ik van het Eenheidsfront, je begrijpt wel waar de discussies over gingen. Ik zie Stan nu al jaren niet meer, toch heb ik nooit spijt van het huwelijk gehad. Wel denk ik, als ik het over kon doen, dat ik meer naar mijn gevoel zou luisteren, niet naar mannen in de familie die denken het beter te weten.
Stan en ik kregen 4 kinderen. Onze dokter had gemerkt hoe potig en doortastend ik was. Hij zei dat er wel werk voor me zou zijn in Nederland, en heeft ons geholpen hierheen te komen. Ik wist niet wat ik zag! Wat was alles groot, en georganiseerd! In 1971 heb ik mijn diploma voor ziekenverzorging gehaald en vanaf die dag heb ik altijd en gewerkt en verder geleerd. Amstelhof, Slotervaartziekenhuis, de A-opleiding, een pedicureopleiding. Als ik één ding had, was het wel ambitie.
Helaas ben ik vanaf 1993 gaan kwakkelen met mijn gezondheid. In de afgelopen 10 jaar ben ik door mijn diabetes langzaam blind geworden. Het was heel zwaar, heel moeilijk om te accepteren. En zonder mijn geloof was dat me nooit gelukt, zeg ik je. Ook nu nog bid ik elke dag tot God om me te helpen. Verder praat ik veel met soortgenoten. Elke ontmoeting is een belevenis, vind ik, je kunt van iedereen iets leren. Nou ja, van iedereen… Ik erger me aan medebewoners die onbeleefd zijn. Zeg gewoon ‘u’ en ‘dank u’, denk ik vaak. Mijn dochter vindt dat ik preek, maar dat is iets waar ik echt niet tegen kan.
Gelukkig kan ik me goed vermaken, met mijn luisterapparaat. Ik heb net álles geluisterd van Courths-Mahler. Geen hoge literatuur hoor. Romannetjes om bij weg te dromen. Met mijn kleinzoon John Patrick deel ik de liefde voor kunst. Voor schrijven, dichten en toneelspelen. Net als ik ziet hij ook overal de humor van in. Zo leuk. ‘Ik ben gek,’ zeg ik vaak tegen hem, ‘en jij getikt.’