Mijn leven, meid, ik zal je wat vertellen. Een tijdje geleden zag ik het niet meer zitten. Zeven jaar lang ziekenhuis in ziekenhuis uit, alles was zwart, ik wilde niet meer. Word ik op een dag wakker, zie ik voor het raam allemaal vlinders, ik denk ineens: wat ben je toch een kreng voor je longen. Niet alleen het roken, maar ook het vloeken dat ik heb gedaan vanwege dat emfyseem. Takkelongen, rotlongen! Ik vond het ineens zo erg, ik heb me zelfs verontschuldigd. En ik dacht: kijk wat je allemaal nog kan! Lachen, liefhebben, jezelf verwennen.
Elke dag ga ik weg in de scootmobiel en trakteer mezelf op een kop soep, een koffie, oorbelletjes. Ik heb het verdiend, vind ik, door zo positief te zijn. En wat denk je dat er gebeurt? Zelfs in die kar heb ik de mannen nog achter me aan! Ja, haha, dat was vroeger al zo. Je had in de Kinkerstraat patatzaak De Rekelhof en daar stonden de jongens me op te wachten. Jaren 60, je weet wel, maxi over mini heen, ze vielen bij bosjes voor me. Maar ik gaf geen krimp. Een keer heb ik 7 jongens tegelijk laten opdraven. Ik zag ze vanuit het raam vol verwachting voor de Hema staan. Gillen van het lachen.
Het was een spel. Tot ik naar die dancing ging op het Leidseplein. André was daar kelner. Ik wist meteen: hij is het. Lang, zwart haar, een echte kerel. Ik maakte ’s nachts mijn vader wakker. ' 'Pa, ik heb de man ontmoet waar ik mee ga trouwen.” Ik was er 100% zeker van. 'Meid, ga je nest in,' zei mijn vader. Dat ben ik nooit vergeten. Mijn relatie met hem was moeizaam, vooral nadat op mijn veertiende mijn moeder was overleden. Ik was de derde van 5 meisjes, een rooie, en altijd het buitenbeentje. 'Je komt straks met een buik vol benen thuis,' zulke dingen zei hij. Maar eigenlijk waren we stapelgek op elkaar. Ik heb hem al lang geleden alles vergeven. Weet je waarom? Omdat ik hem begrijp.
André en ik hebben 2 zoons gekregen, een in 1965 en een in 1985, toen ik de moed al had opgegeven. Ik had er wel zeven of acht gewild, ik was zo’n Italiaanse mama. Altijd mensen in huis, eten en drinken voor iedereen, dat waren tijden… André woont nu in Spanje, we zijn gescheiden. Een probleem was, dat hij wilde reizen, terwijl ik het liefste thuis was. Ik kon hem niet tegenhouden. Toch zie ik mijn huwelijk als een geschenk. We hadden op een gegeven moment een boot, zaten we elke keer bij de Loosdrechtse plassen, met vrienden, kleedje mee, hapjes, wijn. Ik heb de tijd van mijn leven gehad.
De deuren waar het verdriet achter schuilt, laat ik liever dicht. Voor ik hier kwam heb ik nachtenlang gehuild. Ik wil niet, dacht ik, ik wil niet. Maar vanaf de eerste seconde was het goed. De kinderen en mijn zusje hadden de kamers ingericht, er stond een kerstboom, mijn mond viel open. Gewoon gezellig. En zo is mijn leven, ondanks alle beperkingen, ook. De jongens wonen vlakbij, ze komen elke dag, mijn schoondochter, de kleinkinderen… dat zijn de eerste dingen die een Italiaanse mama nodig heeft om blij te zijn.