Licht in de duisternis

Kunnen de mensen niet naar de lichtjes? Dan brengen we de lichtjes naar de mensen. Zo dachten Naomi (22) en Samira (41) van het Leo Polak. Normaal werken de meiden samen met twee collega’s aan activiteiten als bloemschikken, biljarten, aromatherapie en natuurlijk een hoop feestelijke optredens. ‘Door corona kwam dat in één keer stil te liggen,’ vertelt Naomi. ‘Een grote schok. Wat kunnen we doen, hebben we gedacht. Leo Polak heeft de mazzel dat het hele huis verbonden is aan een uitzendkanaal. Al vrij snel werd het restaurant een studio. Bewoners konden in hun kamer op tv naar ons kijken. We deden quizzen, de fysiotherapeut verzorgde gymnastiek, er was muziektherapie. Zo bleven we toch een beetje bij elkaar.’

Een sprookje

Maar wat moest er komen in plaats van de lichtjestour? ‘Al jaren toeren we tijdens de winter met bewoners in bussen door de stad,’ zegt Samira. ‘Dat kon nu natuurlijk niet. Wij piekeren. Weet je wat, dachten we toen. Dan halen we de lichtjes hierheen. Dankzij een gulle donatie van Stichting Vrienden van Johannes de Deo is dat gelukt. We hebben de hele tuin volgehangen. 

Naomi: ‘Het was net een sprookje. Buiten stond een ouderwetse koffiekar van Koffie & Co,  alle paden waren verlicht, en in het prieeltje speelde een violiste. Mensen werden door een familielid of een vrijwilliger een voor een naar beneden gehaald. Sommigen kregen zelf weer lichtjes in hun ogen. Ze vonden het geweldig! “Als ik eraan denk, krijg ik nog kippenvel,” zei een mevrouw gisteren nog tegen me. En voor onszelf was het net zo mooi. Je kon de corona even helemaal vergeten.’

Verbondenheid

‘De coronatijd is geen fijne tijd,’ kijkt Samira terug, ‘maar wel een bijzondere tijd. Intensiever. Emotioneler. En we zijn er creatiever van geworden. Zo hebben we toch bingo gespeeld, op de gangen. De mensen in hun eigen kamer, met enorme kaarten. En wij met een microfoon en reusachtige cijfers. “Bingo!” hoorde je dan heel in de verte.’

Naomi: ‘Een van de meest ontroerende momenten was dat we op de gangen het lied Samen zijn zongen, van Willeke Alberti. We hadden de deuren wijd opengezet, bijna iedereen zong mee. De verbondenheid die ontstond… ik zal dat gevoel niet gauw vergeten.’

Of nu de goede ideeën uitgeput zijn? ‘Nee zeg, integendeel! Alles is dan wel veel moeilijker door die anderhalve meter,’ zegt Samira, ‘maar de ideeën blijven stromen. Misschien juist omdat we er zo over na moeten denken? Met Halloween hebben we een spookhuis ingericht. Wurgslangen en vogelspinnen zijn er langsgekomen. En nu is er  een levende kerststal, compleet met kameel.’

Bekijk ook foto’s en filmpjes op de Facebookpagina van Leo Polak.