Gewillig poseren ze bij een hoek van De Makroon. Jassen uit in het schrale windje. Vorig jaar kenden ze elkaar nog niet, René Kruuk en Daphne Dijkman. De zorg voor hun vaders bracht hen samen in de participatieraad van dit verpleeghuis midden in Amsterdam.
De participatieraad is iets nieuws. In veel overleggen zitten twee partijen met de locatiemanager aan tafel. Bewoners en zorgmedewerkers bijvoorbeeld in een huiskameroverleg. Bewoners en familie in cliëntenraden. Amstelring wil meer naar een driehoek toe. Een driehoek van bewoners, familieleden en zorgmedewerkers. Het lijkt best logisch. Want medewerkers zien bewoners het vaakst. Bewoners ervaren de zorg. En familieleden brengen naast hun warme betrokkenheid een frisse blik van buiten mee. Drie weten meer dan twee, is het idee.
Details
René Kruuk is voorzitter van de participatieraad in De Makroon. Hij kijkt met de andere leden terug op een bewogen jaar. Zoals overal werd veel aandacht door het coronavirus opgeëist. Hij en Daphne dachten mee. ‘Over mondkapjes bijvoorbeeld,’ zegt Daphne. ‘Wanneer wel en wanneer niet. En ook: is het voor iedereen duidelijk?’
‘Het gaat vaak om details,’ zegt René. ‘Zo kregen we laatst een kwaliteitsplan opgestuurd vol afkortingen die wij niet kenden. Voeg even een lijst toe, hebben wij gezegd.’ Daphne: ‘Of het voorbeeld van de vertrouwenspersoon. Elk huis heeft er een, maar weten mensen eigenlijk wie dit is? Hier in huis hangt nu een foto.’
Menselijkheid
Daphne is pas 28. Haar vader werd verpleegd op een afdeling voor mensen met lichamelijke klachten. Toen hij deze zomer overleed, is ze als vrijwilliger aangebleven. In het dagelijks leven werkt ze als adviseur voor onder andere het onderwijs en de jeugdzorg. Ze kijkt naar data, cijfers, resultaten. Wat werkt wel en wat niet. ‘Die blik neem ik natuurlijk mee,’ zegt ze, ‘maar wat ik hier leer, gebruik ik ook weer in mijn werk. Dat gaat over menselijkheid. Het contact van hart tot hart. Soms geven data je niet de belangrijkste informatie, heb ik geleerd. De ouderenzorg is een positieve verrassing voor me.’
Balustrade
René (60) is tendermanager voor een groot aannemersbedrijf. Ook hij kan zijn inzichten kwijt. Zo wil zijn vader, die dementie heeft, dolgraag wandelen over het balkon rond de binnentuin. Maar dit kan niet zonder begeleiding, omdat de balustrade nogal laag is. René maakte samen met een architect een plan om de balustrade te verhogen met een doorzichtige kunststof plaat.
Het liefst ziet de participatieraad een overstijgend belang, benadrukt hij. ‘Dit gaat specifiek over De Makroon. Maar mogelijk dat ook in andere huizen meer bewegingsvrijheid te creëren is. Fijn voor bewoners en voor de zorg.’
Flexwerkers
Een onderwerp dat overal speelt is de bezetting. Daphne: ‘Zeker in coronatijd hebben verpleeghuizen ontzettend veel moeite om roosters vol te krijgen. Terugvallen op flexwerkers is onvermijdelijk, maar iedereen ziet ook wat dit betekent. Flexwerkers zitten anders in het werk, ze hebben meer afstand, bouwen minder een band op met bewoners. Het is niet ideaal.’
‘Wat wij daaraan kunnen doen? Vooral meedenken. Praten met de zorg, met bewoners, opleiders misschien, de centrale cliëntenraad. Ideeën verzamelen, voorstellen doen, de discussie verder brengen.’
Concrete doelen
Beiden zijn bescheiden over hun rol. ‘Het gaat om kleine stapjes,’ zegt René. ‘Als ik één ding heb geleerd het afgelopen jaar, is het wel hoe ongelooflijk hard er gewerkt wordt en waarom dingen soms gaan zoals ze gaan. Voorheen heb ik best vaak gedacht: kan dat nou niet anders. Nu ben ik daar veel voorzichtiger in. Bijna voor alles wat er gebeurt of juist niet gebeurt, blijkt een goede reden te bestaan.’
Daphne deelt de bewondering voor alle inspanningen en bevlogenheid. Een goede raad die ze Amstelring wel zou willen geven, is dat er meer concrete doelen worden gesteld. ‘Het is altijd belangrijk om te weten waar je staat en waar je heen wilt. Al is het maar: dit jaar klaagt 7 procent van de bewoners over het eten, volgend jaar mag dat nog maximaal 3 procent zijn.’
Lees hier verder over Woonzorgcentrum De Makroon.