Zijn boek ‘VerpleegThuis’ is een hartekreet dat we als samenleving anders moeten gaan kijken naar mensen met dementie. Het huidige systeem neigt naar medicalisering en daardoor zijn we steeds meer gaan kijken naar de ziekte en verliezen we het zicht op de mensen waarvoor we zorgen.
"Behoud de passie voor je werk. Zie de mens en niet de ziekte. Dan zorgen we samen voor een betere toekomst voor de mens met dementie."
De fundamentele vraag is daarom: wat is de betekenis van leven met dementie? Dat heeft Teun Toebes ervaren als medebewoner, huisgenoot, van mensen met dementie die op een gesloten afdeling wonen in een verpleeghuis in Utrecht.
In de zaal staat Teun op een klassiek rond vloerkleed. Als bewoner mag hij dat niet, want dat betekent een valrisico. Hij kent de code ‘2017’ als een manier om naar buiten te kunnen. Maar die ‘geheime code’ kennen de bewoners van een gesloten afdeling niet. “Wij realiseren ons te weinig wat dat betekent voor mensen met dementie. Veiligheid onderdrukt de kwaliteit van leven”, vindt Teun. Het verpleeghuis is geen verpleeg thuis!
“Het lijkt of we onze eigen onmogelijkheden creëren, dat we te weinig kijken naar de waarde die we kunnen toevoegen. We doen wat we denken dat er van ons verlangd wordt door wet- en regelgeving. We gaan ons ‘gedragen in het systeem’ en verworden daarmee tot het systeem. Terwijl zorgprofessionals in de zorg gaan werken omdat zij van mensen houden.”
Teun hoopt dat zijn boek gaat bijdragen aan de verandering die nodig is. En dat zijn geen gouden kranen, wandstickers en tovertafels. De verandering die nodig is gaat om vrijheid en gelijkwaardigheid. Zorg kunnen we veranderen van binnenuit, vanuit het hart en met het hart.
“Ik weet zeker dat we samen voor verandering kunnen zorgen. Laat je leiden door gelijkwaardigheid. Behoud de passie voor je werk. Zie de mens en niet de ziekte. Dan zorgen we samen voor een betere toekomst voor de mens met dementie”, is de hartekreet van Teun. Een mooie en belangrijke opdracht voor iedereen die in de zorg werkt.