Werkloos in de horeca? Naar de zorg!
Erik Slobbe bijvoorbeeld. Hij is restaurantmanager van Het Spoorhuis in Uithoorn. Een populaire locatie, als B&B en restaurant, maar ook voor bruiloften en feesten. Erik (43) was gewend met draaiboeken en dampende dienbladen van hot naar her te rennen. Met veel plezier, al twintig jaar lang.
Corona heeft hem abrupt tot stilstand gebracht. Die zondagavond van de persconferentie… hij herinnert het zich nog goed. ‘Heel Nederland hield de adem in. En ja hoor, ook hier was het raak. Lockdown. Ik heb meteen mijn baas gebeld. “Wat gaan we doen?” We zijn direct overgestapt op afhalen en bezorgen. Het ging eerst prima en ook de zomer heeft veel goedgemaakt. Maar nu, in de tweede golf, is het nieuwtje er toch afgegaan. We hebben veel minder te doen.’
Extra handen voor de zorg
Een bekend beeld: donkere, stille cafés en restaurants, een groot en lijdzaam wachten. De overheid vergoed een deel van de lasten, maar kan lang niet alle pijn verzachten. Als alles geschilderd is en opgepoetst zitten medewerkers elkaar toch aan te kijken. Wat nu? En dat terwijl helpende handen elders zo welkom zijn!
Amstelring bedacht er iets op, samen met horeca Good Food Group, waar 13 horeca ondernemingen onder vallen. Mensen die door corona tijdelijk werkloos zijn, kunnen – met of zonder zorgervaring - komen helpen in de zorg. Op basis van vrijwilligheid, waaraan werkgevers mee moeten werken.
Aardig en geduldig
Erik zit nu op dinsdag en woensdag bij Het Hoge Heem in Uithoorn. Achter een bureautje bij de ingang. Mondkapje op, pen in de aanslag. Hij houdt bij welke bezoekers binnenkomen, waar ze heen gaan, of ze goed beschermd zijn. ‘Niet het spannendste werk,’ durft hij wel te zeggen, ‘maar ik ben blij dat ik iets nuttigs kan doen. Ik voel me ook gewaardeerd. Het contact met collega’s en bezoekers is leuk.’
Een zelfde soort route was er voor Niels (41), chef-kok in een goedlopend restaurant in Amsterdam West. Van het zweten in een keuken vol smaakontploffingen naar de balie van het Leo Polak… ‘Ik zou het zelf niet verzonnen hebben,’ zegt hij, ‘maar ik sta achter de regeling. De receptie heeft geen tijd voor registraties en wij wel, dus waarom niet.’
Of iets Niels verrast heeft in de ouderenzorg? Hij moet er even over denken. ‘Wat me opgevallen is: in ons restaurant kijk ik altijd hoe iets sneller en efficiënter kan. Dat zie ik hier niet zo snel gebeuren. Ik zie daarentegen wel hoe aardig en geduldig iedereen is. Zouden mijn ouders hier terechtkomen, heb ik gedacht, dan zou ik me geen zorgen hoeven maken.’