'Niemand heeft het hier over werk...'

'Mijn eerste dag hier was intens. Er was een jonge man die dood zou gaan. De dokter ging hem helpen sterven. Zijn zoontje liep hier over de gang met een iPad. Hij kwam me om een suikerklontje vragen in de keuken. Dat is een beeld dat me bijblijft. Jij bent straks je vader kwijt, dacht ik. Maar voor hem bestond de dood nog niet. Die gedachte maakte me kalm. De dood aan de ene kant, het leven aan de andere. Meer was er eventjes niet.'

Al die kleine dingen waar je je soms druk over maakt… wat zonde toch, dacht ik. Ik besefte hoe je je mee kunt laten slepen. Door je werk. Verwachtingen. Ambities. Hier in het hospice valt dat weg. Niemand heeft het over werk. En niemand zegt op zijn sterfbed: “Had ik maar wat harder gewerkt.”’

'Het gaat uiteindelijk over relaties. Verbinding. Er zijn voor anderen. Als mensen ergens spijt van hebben hier, dan is het vaak vanwege iemand die ze niet meer zien. Ruzies die ze niet hebben bijgelegd. Kinderen op wie ze boos gebleven zijn. Dat is leerzaam toch?'

'Ik weet dat het sentimenteel klinkt, maar ik voel me dankbaar dat ik dit mag ervaren. Het geeft inzicht.’

Loslaten

‘In het begin voelde ik me schuldig als ik weer naar huis ging. Ik ga terug naar mijn leven, dacht ik dan, zij blijven hier. Maar dat moet je loslaten. Stel je voor hoe het voor de vaste krachten zou zijn als ze het werk mee zouden nemen. Steeds die nabijheid, dat hou je niet vol.’

Eigenzinnig, met veel praatjes

‘Guusje is een van mijn favorieten. Ze is al verschillende keren opgenomen. Elke keer denken de artsen dat ze doodgaat, en dan knapt ze weer op. Een heel eigenzinnig type, met een heleboel praatjes. Ze wil geen pastinaak-peersoep, of pompoen. En niets dat met de staafmixer is gemaakt. “Wij zijn oude mensen Janneke,” roept ze dan, “wij willen alleen heldere soep!” Visite wil ze ook niet. “Nee hoor,” zegt ze, “die zitten maar te huilen aan je bed.”’

Er is ook vrolijkheid

'Het is hier zeker niet altijd een treurige boel. Het is moeilijk als mensen veel pijn hebben. Als ze benauwd zijn of moeten overgeven. Als ze huilen van verdriet. Of helemaal niets meer kunnen. Maar er is ook vrolijkheid. Gewoon alledaagse grapjes. En tevredenheid. Laatst was hier een oude man die kwam herstellen van een beenbreuk. Hij was tot dat moment actief geweest. In de ZorgHerberg kwam hij erachter dat hij zijn leven voltooid vond. Heel rustig, overtuigd. Het is goed zo, straalde hij uit. Hij is vredig gestorven.’

Lees hier het hele interview met Janneke.

Vrijwilliger worden in het hospice

De ZorgHerberg Oostpoort bestaat uit een hospice en een afdeling voor tijdelijk verblijf, waar mensen bijvoorbeeld herstellen van een operatie. Als vrijwilliger van de ZorgHerberg wordt je altijd voor beide groepen ingezet, 1 tot 2 dagdelen per week. Je krijgt een uitgebreide training en er is regelmatig intervisie.

Stuur een mail naar de vrijwilligerscoördinator van ZorgHerberg Oostpoort: vrijwilligerinzorgherbergoostpoort@amstelring.nl.